Ogłoszenie

Maryna

Użytkownik

Dołączył: 2018-10-10

Liczba postów: 1,090

Taniec dla Boga

Żydowskie mesjańskie wspólnoty lubią wysławiać Boga tańcem : radosnym i szybkim, cichym i spokojnym, we wspólnych korowodach i w osobistym uwielbieniu, z użyciem flag i szofarów …

Chwalenie Boga, radowanie się, śpiewanie i taniec przed Panem – to normalny stan dla mesjańskich wierzących. Jaka jest istota i znaczenie tańca dla Boga?  Czy jest to czysto żydowska tradycja ? Czy taka forma uwielbienia jest do przyjęcia dla wierzących wszystkich denominacji ?

Proponujemy zagłębić się w ten temat i dowiedzieć się więcej o uwielbieniu tańcem! Zatem będziemy publikować fragmenty seminarium, które zostało przeprowadzone na letnim retreacie KEMO 2016, przez Aleksandra Bazia, lidera tanecznej grupy uwielbienia „LEHAIM” :

TANIEC W BIBLII

Czego możemy się dowiedzieć na temat tańca w Biblii ? Jest kilka, znanych wszystkim epizodów, które wymienia się w pierwszej kolejności. Pierwszym jaskrawym przykładem, jest oczywiście taniec Miriam w Księdze Wyjścia 15:20, następnie wspomina się Dawida podczas wniesienia Arki Przymierza do Jerozolimy 2 Królewska 6:14-16 i Kronik . Ale czy w Biblii jest pokazany taniec tylko tych wielkich Bożych sług? Oczywiście nie. Jeszcze wiele miejsc i sytuacji  w Biblii, objawia nam ten aspekt wzajemnych relacji Boga z Izraelem.

Zaczniemy od początku i po kolei: Taniec został w nas wpisany przez Boga, jako sposób wyrażania siebie. Zwierzęta również tańczą, i w ich tańcach przejawiają się zarówno emocje, jak i cechy osobnicze.  Ale tylko człowiek, jako najwyższe Boże stworzenie, ukształtowane  na Jego obraz i podobieństwo, ma zdolność pełnego przekazywania uczuć i wyrażania duszy, a co ważniejsze ducha (u wierzących).  Nie bez powodu, wielu naukowców uważa taniec jako pierwszy  język i sposób przekazywania informacji u zarania ludzkości.

Taniec jest nierozłączny z muzyką i rytmem. W Księdze Rodzaju 4:21,  Jubal nazwany jest ojcem wszystkich grających, jako jeden spośród wielu innych „ojców” różnych talentów, a nawet profesji. Również obecnie widzimy, różnorodne talenty i zdolności  w każdym z nas, umieszczone w nas przez Boga i możemy rozwijać je na Bożą chwałę, albo (co jest smutniejsze) w przeciwnym kierunku.

Naukowcy zauważyli, że począwszy od około 5000 lat temu, motywy taneczne prawie całkowicie zniknęły z kamiennych pomników i ceramiki stołowej. Wyjaśniają ten fakt następująco  - ponieważ  był to czas formowania pierwszych państw i monarchii, zrozumiałe jest, że już nie taniec, ale królowie i ich urzędnicy organizowali i ukierunkowywali zbiorowe działania ludzi.

Jak widzimy taniec, został  poddany różnym deformacjom, w miarę upływu czasu i historii. I jest całkiem zrozumiałe, że nasze postrzeganie tańca, jego natury i przeznaczenia, może być nieprawidłowe, albo zniekształcone. Właśnie dlatego, bardziej niż kiedykolwiek, musimy zwrócić się do Słowa Bożego, żeby przywrócić tańcowi to pierwotne znaczenie i zrozumienie, zapisane w nas przez Boga. 

TANIEC W ŻYCIU NARODU IZRAELA

We współczesnych szkołach tańca uczą, żer tańce jakiegokolwiek narodu można podzielić na dwie kategorie: religijne (obrzędowe) i społeczne (zwykłe, codzienne). Ale jak wiadomo, to co ma zastosowanie dla wszystkich, nie zawsze odnosi się do Izraela. I tutaj ukryta jest pierwsza różnica, o której musimy pamiętać:

Społeczne czy codzienne życie Izraela, było nierozerwalnie związane z Bogiem Izraela. Codzienne życie narodu, z wydzielonymi dniami świąt, było  ściśle splecione z życiem religijnym - bez ramek i ograniczeń.

W ciągu 19 wieków Żydzi nie mieli własnego państwa, a w tych krajach, w których przyszło im żyć, byli praktycznie pozbawieni możliwości uprawy ziemi. Dlatego „tańce rolników” związane z codzienną pracą w polu i wspólnym wieczornym spędzaniem czasu,  są również nieobecne w tym okresie i zostały przywrócone wraz z utworzeniem państwa Izrael , otrzymując nazwę „hora” (zaczerpnięto z tańca rumuńskiego).

Wielu zna żydowskie powitanie „chag sameach” , które tłumaczy się jak „radosnego (wesołego) święta”.  Uczeni twierdzą, że hebrajskie słowo „chag” ,  które jest często tłomaczone jako „święto, festiwal, uroczystość”, w oryginale oznacza „święty taniec w kręgu, wykonywany wokół ołtarza w świątyni”. To pokazuje, że istota i natura świętowania i tańca, były ze sobą tak splecione, że kiedy Żydzi mówili o święcie, to ich pierwszą myślą było : „tańce w radosnym świętowaniu”.

Samo pojęcie „taniec” w języku hebrajskim jest ściśle splecione ze słowem „radość”, a praktycznie jest jej synonimem.  Słowo taniec jest zdefiniowane jako uosobienie radości i jest antonimem do  smutku : „czas smutku  i czas pląsania” (Kaznodziei Salomona 3:4) ; „Ustała radość naszego serca, nasz taniec zamienił się w pochód żałobny.” (Treny 5:15)

W tym samym znaczeniu Jeremiasz wykorzystuje wizerunki tańca w proroctwie o odbudowie Izraela : „Znowu cię odbuduję i będziesz odbudowana, panno izraelska, znowu przyozdobisz się w swoje bębenki i wyjdziesz w korowodzie weselących się.” (Jeremiasza 31:4); „Wtedy panna radować się będzie z korowodu, także młodzi i starsi razem; ich żałobę obrócę w wesele” (Jeremiasza 31:13). Generalnie w języku hebrajskim istnieje 13 słów, którymi opisuje się „taniec”, podkreślając takie czy inne jego rodzaje i przejawy. Większość określa taniec jako czynną formę radości.

Księga powtórzonego Prawa 16:11,14 : „W miejscu, które wybierze Pan, twój Bóg, na mieszkanie dla swego imienia, będziesz się weselił przed Panem, Bogiem twoim, ty i twój syn, i twoja córka, i twój sługa, i twoja służebnica oraz Lewita, który mieszka w twoich bramach, i obcy przybysz, i sierota, i wdowa, którzy są pośród was.” Tutaj szczególnie Bóg wzywa wszystkich do udziału w świątecznej radości, Pan chce, żeby  nikt nie pozostawał niezaangażowany.

RADOŚĆ W PANU I BEZ NIEGO

Radość w Panu koncentruje się na Tym, dzięki Któremu żyjemy i mamy powód do radości. Bóg z zazdrością odnosi się do tego, jak Jego naród raduje się i służy Mu. Bogu nie jest potrzebny „religijny formalizm ”,  On potrzebuje szczerego uczucia Swojego ludu.  „Gdy przychodzicie, aby zjawić się przed moim obliczem, któż tego żądał od was, abyście wydeptywali moje dziedzińce? Nie składajcie już ofiary daremnej, kadzenie, nowie i sabaty mi obrzydły, zwoływanie uroczystych zebrań - nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości. Waszych nowiów i świąt nienawidzi moja dusza, stały mi się ciężarem, zmęczyłem się znosząc je.” (Izajasza 1:12-14).

Radość przed Panem nie ma nic wspólnego z radością i przyjemnościami tego świata, ani z powodem takiej radości. Księga Izajasza 5:11-12 : „Biada tym, którzy od wczesnego rana gonią za trunkiem, których do późnego wieczora rozpala wino, A na ich ucztach jest cytra i lutnia, bębenek i flet oraz wino, lecz na dzieło Pana nie patrzą, a sprawy jego rąk nie widzą.” Bóg mówi przez proroka, że radość spowodowana alkoholem jest obrzydliwością dla Pana (możliwe, że to właśnie zaszło przy oddawaniu pokłonu złotemu cielcowi, o czym mówi 32 rozdział Księgi Wyjścia – 3 tysiące najbardziej niepohamowanych zginęło).

Nie tylko alkohol może powodować nieprawidłową radość, która nie jest ukierunkowana na Boga. Pycha, zazdrość, wyrażanie siebie i samorealizacja jako cel sam w sobie, i wiele innych rzeczy odciągają nas od prawdziwego uwielbienia Boga.

Jako przykład można przytoczyć postać Szatana, który był liderem uwielbienia (Ezechiela 28). Szatan zna cenę i siłę wpływu muzyki i tańca na człowieka. On jest ojcem kłamstwa. Skazić, zniekształcić  i obrócić w zło  - to potrafi po mistrzowsku. I we współczesnym świecie otacza nas kultura, muzyka i tańce, które były przetwarzane i wypaczane przez szatana. Nie możemy ślepo i beztrosko czerpać z tego świata, by służyć Bogu.

W naszych czasach nawet w niektórych kościołach popełniane są poważne błędy w tej kwestii. Zwłaszcza, gdy do zabawy i radości na nabożeństwach wykorzystywane są różnorodne światowe formy rozrywki, które pierwotnie są ukierunkowane na cele przeciwne temu, czego chce od nas Bóg.

Większość z nas nie wyrosło w rodzinach ludzi wierzących (co też właściwie nie daje gwarancji prawidłowego wychowania)  - przyszliśmy do Boga już w dojrzałym wieku, z pewnym sposobem  myślenia i ustalonymi  fundamentami życia. Dlatego mamy skażone pojęcie świętowania w  radości i weselu, prawdziwe wartości zostały rozmyte albo podmienione. I ze względu na brak innego zrozumienia, możemy wyrażać naszą radość w niewłaściwej formie, albo przeciwnie -  ograniczać ją.

DOŚWIADCZENIE IZRAELA

Tutaj bardziej niż w jakiejkolwiek innej dziedzinie przyda nam się doświadczenie Izraela. Podejście i działania narodu Bożego, które zachodziły i były utrzymywane przez wieki, z pominięciem religijnych i rytualnych aspektów, narosłych w ciągu wieków po śmierci i zmartwychwstaniu Jeszua. W żadnym narodzie na świecie, oprócz narodu Izraela nie ma, i nie było takiej praktyki życia z Bogiem. Nie ma innego narodu, którego kultura, styl życia i sens życia byłby tak ze sobą powiązane. Wierzący z jakiegokolwiek innego narodu bez tej wiedzy i praktyki albo są pozbawiani niektórych błogosławieństw, albo ryzykują popełnienie błędu na tej drodze.

W kulturze tańca różnych krajów, można spotkać tańce różnego pochodzenia i przeznaczenia: tańce wojenne, tańce jako sztuki walki, tańce rytualne. Na przykład , narodowym tańcem Birmy jest taniec 12 letniej dziewczynki na plecach mężczyzny, po wdychaniu oparów opium. W tradycji Birmy jest to forma kontaktu z duchami i przodkami. I jak sądzicie, czy mieszkaniec tego kraju, który uwierzył, powinien tańczyć bez pewnej wiedzy i bez żydowskiego ( Biblijnego) podejścia? Jest on zmuszony albo mieszać  uwielbienie dla Boga ze starą praktyką, albo pójść za przykładem którejś z wielu wersji  tego świata  (w tym też chrześcijańskiej części świata), lub całkiem zrezygnować z wszelkich praktyk w tej dziedzinie.

Ta wielka przepaść istnieje nie tylko pomiędzy światową a żydowską praktyką tańca (tu przepaść jest ogromna, a nawet można mówić o przeciwstawieństwie),  ale też pomiędzy chrześcijańskimi a żydowskimi praktykami. Różnica jest z różnych powodów, w tym historycznych, które również rozważymy.

Źródło: https://kemokiev.org/publikacje/3332-ta … ak-tanczyc